نقدی بر 9 سال مدیریت اصولگرایان در آموزش وپرورش بردسکن

به قلم: اکبر عسکری

اواخر تابستان 84 بود. اصولگرایان منطقه حسابی احساس سرمستی می کردند. چرا که: هم در انتخابات سال 82 موفق به فرستادن نماینده ای اصول گرا (بلوکیان) به مجلس شده بودند و هم در این برهه پیروز انتخابات ریاست جمهوری شده بودند. هنوز دولت جدید شروع به کارنکرده بود. ملکی مدیر کل به اصطلاح «اصلاح طلب » و در اصل فرصت طلب  خراسان به یک مسئله می اندیشید: چگونه چند ماه باقی مانده تا بازنشستگی را در پست خود باقی بماند؟ او راه حل را در جلب رضایت نمایندگان اصولگرای مجلس دانست تا آنها هم در دولت بعد حداقل برای چند ماهی هم که شده او را درپست خود ابقا نمایند. و اینگونه بود که قرعه فال به نام محمد نخعی خورد. اصولگرای استخوان خردکرده و مقتدری که خیلی ها برای آمدنش روزشماری می کردند و انتظار می رفت دوره مدیریتش تدوام داشته باشد و اینگونه اصولگرایان بعد از 8 سال دوباره سکان هدایت آموزش و پرورش را در دست گرفتند.

اکنون  نگاهی داریم به عملکرد 9 ساله اقتدارگرایان در این جایگاه:

دوران تقریبا 3 ساله مدیریت آقای نخعی بسیار کوتاهتر از آنچه بود که انتظار می رفت. مدیری که انتظار می رفت سال های متمادی در این پست تداوم داشته باشد بسیار ضعیف تر از آنچه قبلا نشان داده بود ظاهر شد و دولتی مستعجل داشت. عده ای که سابقه و وجهه ی خوبی در جامعه آموزش و پرورش و خارج از آن نداشتند مدیر جدید را احاطه کردند و پستهایی گرفتند که اصلا حقشان نبود. قانون گریزی آشکارا نمود یافت و کسی برای نصیحتهای از سر دلسوزی بزرگان اصولگرا تره هم خرد نکرد و نفوذ افراد غیرفرهنگی(به ویژه بازاریان) در عزل و نصب ها هر روز چشمگیرتر شد. تنها نقطه روشن این دوره گرفتن مجوزهای ساخت چند مدرسه و جذب اعتبارات قابل توجه در این زمینه بود.به هرروی آقای نخعی در سال 87 از مدیریت آموزش و پرورش توسط خود اصولگرایان کنار گذاشته شد و به جای او  نیرویی جوان و کم تجربه آمد به نام حسین عباسی.

دوران  مدیریت عباسی بسیار کوتاه بود. او فکرهای بلندپروازانه ای در سر داشت و در عین حال فاقد تجربه کار در میدان سیاست بود. اختلاف نظر شدید او با معاونت آموزشی و  نیروی کارکشته اصولگرا باعث خارج شدن علی نژاد از گود و محروم شدن مدیریت آموزش و پرورش و شخص مدیر از تجربه ی وی شد. یکی از ناپخته ترین و غیرکارشناسی ترین طرحهای عباسی طرحی بود که فقط کمیت را می سنجید و او لجوجانه آن را «کیفیت بخشی آموزشی» نام نهاده بود. اصولگرایان تکروی ها، تمرد و سرکشی عباسی را زیاد تاب نیاوردند و در مرداد 88 اقدام به برکناری او نمودند. اختلافات داخلی  اصولگرایان و از طرفی حضور نماینده ی اصلاح طلب (خباز) در مجلس موجب شد سر انتخاب یک مدیر بومی اتفاق نظر صورت نگیرد و قرعه ی فال به نام شخصی غیربومی افتاد با نام: علی اصغر جانبیکی.

دوره 44 ماهه جانبیکی را می توان تیره ترین دوران آموزش وپرورش بردسکن در دوره اصولگرایان (وشاید در طول تاریخ اموزش و پرورش ) نامید. دوره ای که خودمحوری و سوءمدیریت در آموزش و پرورش بیداد می کرد و در جریان برگزاری مراسم هفته معلم فرهنگیان حسابی مورد تحقیر خاص و عام قرار گرفتند. او با خودمحوری که در وجودش موکد بود آموزش و پرورش را از خدمات معدود اصولگرایان دارای وجهه مدیریتی محروم کرد که از جمله ان می توان به کنارگذاشتن معاون اداری-مالی (اسفندیار سلیمانی)، کارشناس متوسطه(احمد نجفی) و یکی از باکفایت ترین مدیران بانو(خانم رفعتی) اشاره نمود. نمونه دیگر این سوءمدیریت برگزاری همایشی پرهزینه و کم ثمر در اردیبهشت ماه 91 و در سه روز متوالی بود با عنوان«بردسکن دیار دیرینه های ماندگار».این همایش غیرضروری بار مالی زیاد بر پیکر نحیف آموزش و پرورش تحمیل کرد. دوره مدیریت جانبیکی (که شایع بود دارای پشتوانه سیاسی-امنیتی است)بسیار طولانی تر از حد انتظار شد و این بار خود اصولگرایان بیش از دیگران برای رفتن او روزشماری می کردند. بالاخره انتظار همگان در 7 آذر 91 در یک روز بارانی به سر آمد و جانبیکی برکنار و رضا علی نژاد به عنوان مدیر جدید منصوب شد.

دوران 18 ماهه مدیریت علی نژاد را می توان موفقترین دوره ی مدیریت اصولگرایان نامید. ایجاد فضای همدلی، استفاده از شایستگان هر دو جناح، تکریم  فرهنگیان و تلاش برای ایجاد وفاق از مهمترین ویژگی های این دوره بود.هرچند او هم در مهمترین پست اداره بعد از پست ریاست(معاونت آموزشی) نیم نگاهی به سوی دلخوشی نماینده ی مجلس داشت و یکی از بستگان وی را به این سمت منصوب کرد .در حالی که افرادی باکفایت تر و دارای قابلیتهای بیشتر(حتی در بین اصولگرایان) برای این پست مهم وجود داشت.(البته به هیچ عنوان تلاشهای بی دریغ و برخورد محترمانه معاونت محترم آموزشی در مدت تصدی این پست را منکر نمی شوم). در بعضی پستهای دیگر هم گاه از افرادی استفاده شد که خوشنام نبودند. و بیشتر بار مدیریت آموزش را خود علی نژاد بر دوش کشید و انصافا خوب از عهده ی این کار برآمد البته خرابی های به جامانده از دوره ی جانبیکی هم فراتر از آن بود که از علی نژاد انتظاری فوق العاده داشت.از جمله این خرابیها می توان به بدهی میلیونی پرداخت نشده از همایشی بود که در بالا به آن اشاره شد ان هم در وانفسای تنگنای منابع مالی در این دوره که خود ایشان ان را «بدتر از زمان جنگ»توصیف کردند.

اگر از دوره 18 ماهه مدیریت علی نژاد فاکتور بگیریم تنها یک واژه برای توصیف دوران مدیریت اصولگرایان در آموزش و پرورش مناسب است: ناکارآمد.

امیدوارم مدیریت جدید: جناب غفوری بتواند با آسیب شناسی این دوره و برطرف کردن نقاط ضعف آموزش و پرورش شهرمان را به جایگاه شایسته اش برساند.